Sander Terphuis (1972)
Ik ben geboren in Teheran (Iran). Ik ben opgegroeid in een gezin met acht kinderen. Mijn vader had een kleine kruidenierszaak in Teheran. Aanvankelijk woonden wij op het platteland in het noorden van Iran. Wij leidden daar toen een boerenleven. Maar mijn vader wilde dat zijn zoons carrière gingen maken. Om die reden verhuisde het gezin naar de grote stad.
Bij mijn geboorte bleek al vrij snel dat ik problemen had met mijn ogen. De oogoperaties waren voor mijn ouders onbetaalbaar. Mijn visuele beperking houdt in dat ik 6% met mijn rechteroog kan zien en 1% met mijn linkeroog. Mijn visuele beperking belemmert mij niet echt in mijn leven, maar het daagt mij steeds weer uit om verder te gaan met mijn ambities en dromen. Het is soms wel lastig met zo weinig zicht.
Ik heb tot mijn achttiende in Iran gewoond. Het verlangen naar de vrijheid was sterk bij mij en het werd gaandeweg steeds sterker. Ik kon niet accepteren dat ik door de autoriteiten steeds in keurslijf werd gejaagd. Ik wilde zelf kunnen kiezen en dus geen opgelegde keuzes van bovenaf. Ik moest een weg vinden om te vluchten naar de vrijheid. Uiteindelijk koos ik voor de weg van topsport.
Na een aantal jaren training als Worstelaar werd ik geselecteerd voor het nationale worstelteam. In 1990 vonden de wereldspelen voor gehandicapten in Nederland (Assen) plaats. Het Iraanse team nam ook deel aan die spelen. Als worstelaar van het Iraanse team reisde ik mee naar Nederland.
Mijn missie van vluchten naar vrijheid was eindelijk geslaagd. En tegelijkertijd begon een lange weg van de taal leren, je thuis voelen in een ander land zonder familie en vrienden, studeren, baan zoeken enzovoort. Nederland heeft mij de kans gegeven om in vrijheid een nieuw leven op te bouwen. Ik ben Nederland uiteraard dankbaar en ik draag graag mijn steentje bij in onze samenleving.
De prijs voor mijn vrijheid was heel hoog. Familie, vrienden, iedereen en alles liet ik achter om naar vrijheid te vluchten. Maar het was wel waard. Uit ervaring weet ik dat vrijheid een heel groot goed is, die we steeds moeten koesteren, maar ook daarover waakzaam zijn. Na mijn naturalisatie heb ik deze Hollandse naam aangenomen en ik voel me hier zeker thuis!