Ik denk dat het veranderen van mijn naam één van de meest ingrijpende keuzes is geweest in mijn leven. Als ik nu daarop terugkijk, lijkt het allemaal lang geleden. Het was in 1995 toen ik mijn naam veranderde. Ik krijg nog steeds vaak vragen over mijn naamswijziging. Dat is ook begrijpelijk, want naamswijziging is niet zomaar een keuze in je leven.
Voor mij was het al vrij snel duidelijk dat ik in Nederland wilde blijven en dat ik onderdeel wilde uitmaken van deze samenleving. Mijn missie om te vluchten naar de vrijheid was immers geslaagd. Het gevoel om erbij te willen horen en onderdeel te willen uitmaken van deze samenleving was voor mij een duidelijke stap in de keuze voor naamswijziging. Maar ik merkte ook dat mijn Iraaanse naam vaak tot verwarring en onduidelijkheid leidde. Zo kreeg ik regelmatig brieven van instanties waarin mijn naam verkeerd was geschreven, waarbij ik mij soms afvroeg of die brief echt voor mij bestemd was. Maar ook het uitspreken van mijn Iraanse naam was erg lastig voor Nederlanders.
Ik had de keuze gemaakt om in in Nederland te blijven, ik wilde er bijhoren en ik zocht nar een pragmatische oplossing vanwege de moeilijk uit te spreken en te schrijven Iraanse naam van mij. Dit waren in feite voor mij de voornaamste redenen om te besluiten mijn naam te veranderen.
In het begin vond ik het zeker moeilijk vanwege de emotionele band en vanwege de familiebanden. Het klinkt misschien heel gek, maar het went gaande weg met de nieuwe naam. In het begin toen ik mijn naam had veranderd, klonk het heel vreemd als ik de naam Sander hoorde. Maar na een tijdje voelde het eigenlijk normaal.
Het wijzigen van de voornaam is niet zo ingewikkeld. Het gaat via een verzoek bij de rechtbank. Daarvoor is nodig om kort te motiveren waarom iemand zijn voornaam wil veranderen. Maar het veranderen van de achternaam is wel een stuk lastiger. Eén van de belangrijkste voorwaarden is dat ik een achternaam moest nemen, die in Nederland niet bestaat. Dat is op zichzelf logisch, want ik behoor niet tot een Nederlandse familie. Daarom moest ik zoeken naar een naam, die wel Hollands klinkt, maar die niet bestaat.
Ik heb toen een lijst gemaakt met allerlei zelfverzonnen achternamen, waarvan ik niet wist of die bestonden of niet. Ik heb toen die lijst plus andere benodigde stukken naar het Ministerie van Justitie gestuurd. Ik moest mijn verzoek richten aan de koningin. Uiteindelijk beslist de koningin over het verzoek tot naamswijziging.
Toen ik nog in Friesland zat, had ik gezien dat mensen daar huizen hadden gebouwd op terpen ter bescherming van het water. Dat bracht mij op het idee om op mijn lijst met zelfverzonnen namen ook de naam Terphuis te zetten (combinatie huis op een terp). Een tijd later kreeg ik een brief van Justitie dat uit onderzoek was gebleken dat de achternaam Terphuis in Nederland niet bestaat. Om die reden mocht ik die naam nemen en ik voldeed aan de overige voorwaarden. Ik ontving toen een Koninklijk Besluit van de majesteit, waarin stond dat ik vanaf dat moment officieel de achternaam Terphuis mocht hebben.
Het Meertens Instituut houdt in Nederland alle familienamen bij. Dit instituut heeft een familienamenbank, waar men kan zoeken op achternamen. Dit instituut heeft mijn achternaam op haar site gezet als enige Terphuis in Nederland met verwijzing naar een interview van mij met de Volkskrant.
Mensen zijn iedere keer weer verbaasd als ik vertel dat ik enige Terphuis ben in heel Nederland, omdat de naam zo Hollands klinkt. Ik krijg vaak als vraag hoe het mogelijk is dat deze achternaam niet bestond. En soms kijken mensen mij een beetje ongeloofwaardig aan als ik vertel dat ik enige Terphuis ben in Nederland. Mijn antwoord is dan altijd ga maar zoeken naar een tweede Terphuis en win daarmee een prijs. Tot op heden heeft nog niemand zich gemeld voor die prijs!