PAMFLET
EEN HUMAAN EN RECHTVAARDIG KINDERPARDON
VOOR ALLE GEWORTELDE KINDEREN
Er zijn in ons land kinderen die dagelijks in angst leven. Kinderen die horen te spelen, te leren en zich druk te maken om verjaardagen en sportactiviteiten, leven in een wereld die vervuld is van onzekerheid en angst. Angst over of ze in Nederland mogen blijven, over het aangaan van vriendschappen, en over hun ouders die eraan onderdoor gaan van wanhoop en verdriet. Deze kinderen kunnen helemaal geen kind zijn.
Lijden in stilte
De boodschap dat zij niet langer in Nederland mogen zijn, niet langer hun klasgenoten mogen zien, en dat zij terug moeten naar een land dat zij niet kennen, kan elke dag komen; ongeacht hoe lang een kind hier woont of hier zelfs geboren is. De absurditeit van deze situatie is voelbaar in de verhalen van deze kinderen en hun ouders.
Het lijden van deze kinderen en hun ouders voltrekt zich onzichtbaar en in stilte. Met dit pamflet willen we proberen deze wanhopige kinderen en hun ouders een stem te geven.
Gezinnen die zo beschadigd zijn dat de ontwikkeling van de kinderen zeer ernstig in gevaar is gebracht. Deze kinderen zijn angstig, hebben gebrek aan levenslust en zien hun ouders machteloos lijden.
Veel van deze gezinnen wonen in de zgn. gezinslocatie. Vanuit de gezinslocaties worden deze gezinnen door de politie meegenomen naar de gezinsdetentie in Zeist om te worden uitgezet. De politie klopt vrijwel altijd ’s ochtends vroeg rond 6 uur aan bij deze gezinnen. De kinderen worden wakker gemaakt, krijgen heel even de tijd om hun spullen in te pakken, en dan worden ze door de politie meegenomen.
Het gevolg van het niet voorop stellen van de rechten en belangen van kinderen is dat deze uiterst kwetsbare kinderen vermalen worden door het systeem. Zij zijn rechteloos.
Bittere pil
Dit kabinet verandert desondanks niets aan de strenge eisen voor het kinderpardon. Het gaat hier om enkele honderden kinderen. Deze kinderen zaten met spanning te wachten; vurig hopend op een positief bericht van het nieuwe kabinet over hun lot. Dit sombere bericht richt nog meer psychische en emotionele schade aan bij deze kinderen.
Het gaat hier om kinderen die jarenlang in Nederland wonen. Sommige van hen zijn hier geboren. Zij kennen hun vaderland niet, en ze spreken de taal van dat land niet. Zij spreken Fries, Brabants of Gronings. Deze kinderen zijn door en door geworteld in ons land. Zij zijn oer-Hollands. Het veertienjarige meisje Herlen bijvoorbeeld. Zij groeide op in Haren; een uitmuntende leerling. Na acht jaar werd zij uitgezet naar Mongolië. Haar leven is kapot gemaakt, haar dromen vervlogen.
De steeds strengere beoordeling van aanvragen van kinderen heeft ervoor gezorgd dat het kinderpardon nu niets meer waard is. De duur van het verblijf van kinderen doet er in feite niets meer toe, hun hechting aan de Nederlandse samenleving evenmin; ook al zijn sommige kinderen meer dan tien jaar in Nederland. Immers, alles is erop gericht om de gezinnen uit te zetten.
In 2016 kreeg één gezin een verblijfsvergunning, en in 2017 (tot september) waren het twee gezinnen. Alle andere aanvragen van kinderen werden dus afgewezen met het argument dat het gezin niet voldoende heeft meegewerkt aan de terugkeer, en dat terwijl het onduidelijk is wanner sprake is van ‘voldoende meewerken‘.
Niet alleen voor het gezin zelf, maar ook voor de lokale gemeenschap waarbinnen de kinderen zijn opgegroeid, is het hartverscheurend wanneer een kind wordt uitgezet.
Kinderrechten
Volgens artikel 2 van het Kinderrechtenverdrag moet Nederland de rechten van kinderen waarborgen zonder onderscheid van welke aard dan ook. Bovendien bepaalt artikel 3 van het Kinderrechtenverdrag dat de belangen van het kind de eerste overweging moeten vormen bij alle maatregelen van de overheid betreffende de kinderen.
Het nieuwe kabinet had moeten zorgen voor een humaan en rechtvaardig kinderpardon in lijn met dit Kinderrechtenverdrag, waar de rechten en belangen van kinderen voorop staan.
We kunnen eindeloos discussiëren over de vraag of de schuld bij de ouders ligt dat zij nog in Nederland zijn, of over de vraag in hoeverre de overheid in al die jaren steken heeft laten vallen waardoor de uitzetting is vertraagd. De vraag zou echter moeten zijn hoe we meer aandacht gaan krijgen voor de kinderen om wie het hier gaat. Dit raakt aan onze menselijke en morele plicht.
Een welvarend en beschaafd land dat investeert in deze kinderen overstijgt zichzelf. Ons land kan hun talent benutten door deze kinderen nu perspectief te bieden. Deze kinderen verdienen na al die wanhopige jaren rust en geborgenheid.
Oplossing
Met dit pamflet roepen we het kabinet op om snel te komen met een humaan en rechtvaardig kinderpardon. De oplossing die we van het kabinet vragen is de volgende.
De gewortelde kinderen, van wie de ouders een aanvraag hebben ingediend tot verblijf (asiel of regulier), krijgen een verblijfsvergunning als zij vijf jaar of langer in ons land zijn, en altijd in beeld zijn geweest bij een overheid (het Rijk of een gemeente) en steeds beschikbaar voor terugkeer.
