Er zijn soms momenten in het leven, waarbij je de behoefte voelt om stil te staan bij bepaalde gebeurtenissen. Kees Bleichrodt overleed op 21 november. Een bijzonder man met een groot hart. Ik ontmoette Kees in 1994.
Het was een waardevolle ontmoeting en een mooie vriendschap. Een vriendschap die helaas veel tekort was. Kees Bleichrodt was vanaf 1989 directeur van de Stichting voor Vluchteling-Studenten het UAF.
Ter nagedachtenis van hem schrijf ik deze tekst.
Kees goede vriend, zo noemde ik je eigenlijk altijd. En dat was ook zo, want je was een goede vriend; een inspirator, een sterke schouder, een kompas en zoveel meer. Toen ik je voor het eerst leerde kennen, was ik pas korte tijd in Nederland. Ik meldde mij toen aan bij het UAF voor steun en begeleiding om mijn dromen waar te maken in mijn nieuwe thuisland. En wat was ik toen blij dat ik je op dat moment tegenkwam.
Nooit zal ik vergeten je krachtige en hartelijke hand bij onze eerste ontmoeting. Maar ik zal ook nooit vergeten je krachtige stem, je bevlogenheid, je passie en je betrokkenheid.
Bij zijn start in 1989 bij het UAF trof Kees een kleine organisatie aan. Onder zijn leiding veranderde het UAF in veel opzichten. Bij zijn aantreden hielp het UAF duizend vluchtelingen, nu zijn dat er meer dan 3.000. Er waren toen 15 personeelsleden, nu 75.
Het UAF was toen alleen op studie gericht, nu is Job Support een belangrijk onderdeel van het werk. Via Job Support worden jaarlijks zo’n 400 hoger opgeleide vluchtelingen aan een baan of stage geholpen.
Dit typeert Kees als een man met passie, drive en met idealen. Een prestatie van formaat voor de man die als mensenrechtenactivist bij het UAF kwam en dat ook is gebleven.
Kees, vaak heb ik je meegemaakt tijdens het jaarlijkse afstudeerfeest van het UAF; voor jou het hoogtepunt van het jaar. Je stond daar in het midden van al die afgestudeerde vluchtelingen als een onuitputtelijke bron van optimisme, hoop en energie.
Het was fantastisch om te zien hoe die blije vluchtelingen jou gingen omhelzen en bedanken voor de steun die ze hadden gehad om een stap verder te komen in het realiseren van hun dromen in hun nieuwe thuisland. Je inzet voor vluchtelingen was groot. Je betekenis voor de mens en de maatschappij was waardevol. Dat verdient respect en erkentelijkheid.
Kees bleef altijd op zoek naar kansen, positieve ontwikkelingen en een betere toekomst voor vluchtelingen. Op basis van eigen ervaring heb ik deze gave van hem ontdekt. Het is onbeschrijvelijk hoe mooi en waardevol het is om als vluchteling iemand als Kees Beleichrodt tegen te komen. De uitverkiezing van de organisatie tot het meest effectieve goede doel in 2011 was een bekroning van zijn werk. Maar meer nog genoot hij van successen van de door het UAF gesteunde vluchtelingen. Vanwege zijn inzet voor vluchtelingen en voor samenleving werd Kees in 2010 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje-Nassau.
Kees, je had het vaak over het bieden van kansen aan vluchtelingen om iets van hun leven te kunnen maken. Wij vluchtelingen zijn je zeer dankbaar. Je hebt ons hoop, kracht en optimisme gegeven. Dankzij jou zette ik een stip op de horizon van mijn leven in Nederland, en vele andere vluchtelingen met mij. Je was het juiste kompas in de soms lastig begaanbare wegen van het leven van vluchtelingen die vanwege de onderdrukking of oorlog hun vaderland waren ontvlucht. Het maatschappelijke klimaat in Nederland is soms kil geweest. Op die momenten was het heel fijn dat we konden rekenen op de poortwachters en pleitbezorgers als jij voor vluchtelingen en voor mensenrechten. Ook daarvoor zeggen we jou graag heel veel dank.
Kees, de grote broer meegereisd in een karavaan uit Perzië; een man om van te houden.
